Ξυπνάς κάθε πρωί με τις ίδιες σκέψεις πως κάτι θα αλλάξει, κάποια ευκαιρία θα παρουσιαστεί, κάτι θα συμβεί. Ψάχνεις για δουλειά…, έχεις πατήσεις το “pause” στην ζωή σου και αδημονείς να έρθει η στιγμή να ξαναπατήσεις το “play”! Βλέπεις τους φίλους σου να συνεχίζουν την ζωή τους και αισθάνεσαι ότι εσύ μένεις πίσω, ότι χάνεις πράγματα, ότι δεν ζείς στιγμές, όχι γιατί δεν θέλεις αλλά γιατί πολύ απλά δεν μπορείς. Ακούς ότι για κάποιους έχει αλλάξει η καθημερινότητα γιατί τους έχουν κάνει μείωση στον μισθό τους, κατανοείς το πρόβλημα τους και τους νοιάζεσαι. Ταυτόχρονα όμως σκέφτεσαι ποιός είναι αυτός που νοιάζεται για εσένα; Ποιός είναι αυτός που σου έχει πάρει το δικαίωμα να ζήσεις αξιοπρεπώς και να προσφέρεις όπως όλοι; Ποιός είναι αυτός που έχει τραβήξει “χειρόφρενο” στο μέλλον σου και δεν σου έχει αφήσει κάνενα περιθώριο επιλογής;

Είσαι και εσύ ένας αριθμός που συμπληρώνει το νούμερο που έχει φτάσει η ανεργία, 21%, 25%, 30%… Πραγματικά δεν έχει και πολύ σημασία, το καθημερινό άγχος που βιώνεις δεν σε αφήνει να απασχολείς τον εαυτό σου με πράγματα που ξέρεις ότι δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα. Τα πραγματικά νούμερα είναι πολύ μεγαλύτερα διότι αν δουλεύεις και είσαι ανασφάλιστος ουσιαστικά είσαι άνεργος. Εύχεσαι καθημερινά να μην σου συμβεί τίποτα γιατί η υγεία σου είναι πραγματική πολυτέλεια και δεν έχεις τον χρόνο και κυρίως τα χρήματα για να πάθεις το οτιδήποτε. Αγχώνεσαι με τον ήχο του ταχυδρόμου στην πόρτα σου διότι ξέρεις ότι έχει φέρει ακόμη έναν λογαριασμό που πρέπει να πληρώσεις με χρήματα που δεν έχεις…

Χαμογελάς αμήχανα όταν θα συναντήσεις κάποιο συγγενή που θα σου πει «Άντε, ακόμη να παντρευτείς;» ή σε περίπτωση που είσαι παντρεμένος «Πότε θα κάνετε ένα μωράκι;». Δεν ξέρεις αν πρέπει να γελάσεις ή να κλάψεις σκεπτόμενος ότι εσύ δεν έχεις το δικαίωμα να κάνεις όνειρα. Δεν βλέπεις κανένα φως στο τούνελ που έχεις μπροστά σου και τρομάζεις στην ιδέα ότι θα πρέπει να αρκεστείς στο να ζείς τις χαρές των άλλων, τις στιγμές των άλλων, τα όνειρα των άλλων… Σου έχουν αφερεθεί όλα αυτά τα δικαιώματα διότι απλά είσαι άνεργος…

Συγκρατείς τα νεύρα σου όταν ακούς φίλους σου να γκρινιάζουν για τα αφεντικά τους, διότι θα έδινες τα πάντα για να έχεις και εσύ ένα αφεντικό έστω και λίγο οξύθυμο…και στην προσπάθεια σου να τους το εξηγήσεις σε παρεξηγούν και σου απαντάνε: «Δεν ξέρεις πως είναι» και θέλεις απλά να τους απαντήσεις: «Ξέρεις εσύ πως είναι να μην έχεις δουλειά;», αλλά δεν το κάνεις, δεν θέλεις κανείς να ζήσει και να αισθανθεί αυτά που ζείς εσύ. Δεν θελείς το κακό κανενός και απλά τρομάζεις κάποιες στιγμές που είναι λες και όλοι θέλουν το δικό σου κακό και συνομωτούν εναντίον σου. Το μόνο που ζητάς είναι λίγη κατανόηση ειδικά απο τους ανθρώπους που είναι κοντά σου.

Στα ένθετα των εφημερίδων με τις αγγελίες και στις αντίστοιχες σελίδες στο διαδίκτυο επικρατεί μια εκωφαντική ησυχία που όταν θα ακουστεί έστω και ένας ήχος αντί να σε βοηθήσει σε ρίχνει ακόμη περισσότερο. Κοιτάς τις αγγελίες και αισθάνεσαι άλλοτε μεγάλος σε ηλικία (κι όμως είσαι μόλις 30 και κάτι..) και άλλοτε μικρός (δεν έχεις την προϋπηρεσία για κάποιες θέσεις αλλά θέλεις να μάθεις, απο κάπου πρέπει να ξεκινήσεις). Ξέρεις ότι είναι παράνομο να υπάρχει όριο ηλικίας στις αγγελίες αλλά το δέχεσαι διότι πραγματικά δεν μπορείς να κάνεις τίποτα παραπάνω (για παράδειγμα απο εταιρεία με ηλεκτρονικά είδη ζητούνται άτομα εώς 28 ετών! Στα 29 είσαι πολύ μεγάλος για να καταλάβεις την φιλοσοφία τους και να εργαστείς για αυτούς αλλά είσαι στην κατάλληλη ηλικία για να γίνεις πελάτης τους!!! Για πόσο χαζούς μας περνάνε ;)

Διαβάζεις λίγο παρακάτω στις αγγελίες και αισθάνεσαι “ανόητος” γιατί η ευκαιρία να βγάλεις 2.000€ σε έναν μήνα (δουλεύοντας για 1 ώρα καθημερινά) σε αυτούς απευθύνεται. Αμέσως μετά αισθάνεσαι ότι τα προσόντα σου είναι υπέρ-αρκετά και ότι κανείς εργοδότης δεν θα σου δώσει την ευκαιρία έστω για μια συνέντευξη διότι θα απορριφθείς αμέσως λόγω “υπερβολικών προσόντων”. Μετά δεν διαβάζεις τίποτα, διότι απλά δεν υπάρχει τίποτα, οι αγγελίες είναι απίστευτα λίγες, οι ευκαιρίες ακόμη λιγότερες, οι υποψήφιοι πολλοί, το μέλλον αβέβαιο και εσύ στο τίποτα με ένα ερωτηματικό στο πρόσωπο σου.

Μπορεί να ζείς παράλογες καταστάσεις αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θα αφήσεις να σου πάρουν την λογική σου, αυτό δεν σημαίνει ότι θα χάσεις την αξιοπρέπεια σου. Δουλειά ψάχνεις άλλωστε! Πρέπει να αισθάνεσαι δυνατός, ξέρεις ότι δεν είσαι μόνος σου και να θυμάσαι πάντα πως «Ότι δεν σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό».